Hans Pilgaard hevur sín heilt serliga máta at fanga áhoyrararnar, og mánakvøldið á Hotel Føroyum var einki undantak.

Í einum løttum og livandi tóna, greiddi hann frá, hvussu hann upplivdi at gerast sjúkur av krabbameini og, hvussu hann fótaði sær aftur.

• Tað hava verið nógvar myrkar løtur, har tað besta at gera bara var at rulla við aldunum, menn sanniliga eisini nógv læruríkt og lívsjáttandi at taka við sær víðari í lívinum, segði Hans Pilgaard millum annað.

Aftur og aftur nevndi hann stóra týdningin, sum bæði vón, opinleiki og ikki minst avvarðandi hava og hava havt fyri hann í allari tilgongdini. Hesi gjørdu, at hann alla tíðina kundi halda fast í vónini.

- Vón er ikki bara nakað, tú hevur. Tað er nakað, tú velir at hava og áhaldandi mást arbeiða fyri at varðveita, segði hann.

Hans Pilgaard dugir so sera væl at greiða livandi frá tí tunga og ræðandi og krydda tað við skemtiligum smásøgum, sum gera tað heila lættari og undirhaldandi. Hann minti eisini øll á, hvussu týðandi tað er ikki at steðga at liva, tá ið okkurt í lívinum setir teg í bíðistøðu, og hetta sat eftir hjá fleiri áhoyrarum aftaná.

• Hann brúkti nógva tíð uppá at tosa um at liva nú og her – eisini, meðan tú bíðar eftir svari upp á skanningina, ert í viðgerð ella okkurt heilt annað. Vit mugu ikki gloyma at liva, segði ein luttakari aftaná fyrilesturin. 

Saman við áhoyrarunum megnaði hann at skapa eitt lívsjáttandi kvøld við góðum og glaðum tóna alt kvøldið og nógvum viðkomandi spurningum úr salinum og jaligum afturmeldingum aftaná.  

Takk fyri eitt gott kvøld.